Sinds ik een kleine tatoeage op mijn gezicht heb, wordt me regelmatig gevraagd wat het is. Voor de duidelijkheid: het is een omega symbool, de laatste letter van het Griekse alfabet. 

Maar mensen zien er een hoefijzer in, of een koptelefoon, en zelfs een traan. Als ze me vragen waarom ik een omega symbool liet tatoeëren, leg ik ze uit dat het staat voor een einde, voor hét einde. Ik vertel ze dat het mijn allerlaatste tatoe ooit is. En ik vertel ze dat alles wat bestaat wordt omlijnd, contrast krijgt, door het einde dat er al in besloten ligt de kracht die verandering en teloorgang aandrijft.

Nou ja, goed, mijn punt is: aan alles komt een einde. Aan alles móét ook een einde komen. Dus ook aan deze columns.

Volgens mij schrijf ik nu al zeker zo'n tien jaar voor dit magazine [Happinez]. Het is mijn langst lopende vaste opdracht. Naast mijn columns schreef ik meerdere essays en drie reisreportages. Ik vloog naar een boeddhistisch klooster in Thailand, een zen-commune boven San Francisco en een cactus-sjamaan in Ecuador. Wat een geluk!

Ik weet nog hoe ik aanklopte bij de redactie. "Ik schrijf romans en ik verdiep me in het boeddhisme," zei ik. Het was niet meer dan logisch, vond ik, dat ik voor Happinez zou gaan schrijven. Maar op een zeker moment, na een lange reeks columns, werd het te vanzelfsprekend. Dat voelde ik zelf ook wel. Er komt nu eenmaal een punt waarop je alles wel gezegd hebt en je jezelf begint te herhalen. Het vuur dooft niet, maar krimpt tot een waakvlammetje. En dat moet ook. Dat is die kracht, die alles doorwerkt, die verandering aandrijft. Zonder een einde bestaat verandering niet eens. Verandering, ten slotte, is het overgaan van het één in het ander, van de ene fase in de andere. Dat kan alleen maar als die eerdere fase ophoudt te bestaan. Met andere woorden: het is goed dat ik stop. Het was de redactie die erom vroeg, en niet ik, maar vanbinnen wist ik het zelf eigenlijk ook wel. Het was een bericht waar ik al op wachtte. Ah, dacht ik, gelaten. Hier is het dan.

Met diezelfde acceptatie hoop ik ooit dat andere, Grotere Einde te ervaren. En dat gun ik jullie ook. Sterven als een Tibetaanse monnik op een berg, met een grote glimlach. Maar tot die tijd gun ik jullie vooral heel veel kleinere eindes. Eindes die iets nieuws inluiden. Namasté.