Als kind speelde ik graag met een caleidoscoop die ik van een buis en wat stukjes geslepen glas had gemaakt. Wanneer ik de buis ronddraaide, verschenen er talloze prachtige patronen en kleuren. Steeds als ik mijn vingers een klein beetje bewoog, maakte het ene beeld plaats voor het andere. Ik huilde helemaal niet als de ene voorstelling verdween, omdat ik wist dat er niets verloren was gegaan; er volgde namelijk altijd weer een ander prachtig beeld.

Als we in een caleidoscoop kijken, zien we een prachtige, symmetrische voorstelling en steeds als we aan de caleidoscoop draaien, verdwijnt het beeld. Kun je dit beschouwen als een geboorte of een dood? Of is het beeld slechts een manifestatie? Op deze manifestatie volgt een andere die weer even mooi is - niets gaat verloren. Ik heb mensen heel vredig zien sterven, met een glimlach, omdat ze begrepen dat geboorte en dood niet meer zijn dan golven aan de oppervlakte van de oceaan en niet de oceaan zelf - net als die prachtige beelden in de caleidoscoop.

Er is geen geboorte en geen dood. Er is alleen voortdurende voortzetting.