Mijn eerste echte kennismaking met het boeddhisme was levendig en onvergetelijk. Jaren geleden, toen ik in Londen studeerde, nam een vriend me mee naar het optreden van een groep Tibetaanse monniken die zongen en traditionele instrumenten bespeelden. Ik raakte in de ban van de kakofonie van geluiden: het slaan van bekkens naast de hoge tonen van blaasinstrumenten (net krankzinnig geworden hobo's) en dat alles tegen een achtergrond van oergeluid. Bovendien droegen de monniken een prachtige combinatie van middeleeuws  uitziende, bruine gewaden met een geel, puntig hoofddeksel. Ik had het gevoel tegen iets ouds en mystieks te zijn aangelopen, ook al had ik nauwelijks een idee van de betekenis van het opgevoerde Ritueel.

Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot 'het andere'. Het idee van een boeddhistische monnik of non die urenlang zit te mediteren, heeft me altijd geboeid. Aanvankelijk was mijn reactie: waarom zou iemand dat in vredesnaam willen doen? Later ben ik het volgens mij iets beter gaan begrijpen. 

Ik ben niet opgevoed in een bepaalde religieuze of spirituele traditie en ik geloof dat dit in zeker opzicht een pluspunt was. Ik heb me altijd vrij gevoeld om alle mogelijkheden te onderzoeken, zonder al te veel belemmerd te worden door die vreselijke last van dogmatische angsten en schuldgevoelens, waardoor heel wat mensen zo erg zijn beïnvloed.

De oosterse literatuur trok me aan. Ik ontdekte de gedichten van de Chinese filosoof Laozi in meta-fysische boekwinkels. Ik verdiepte me ook in zenteksten - de koans en haiku's. Ik vroeg me af of ik toevallig de 'zin van het bestaan' zou kunnen ontdekken in de combinaties van woorden die bondig maar onbegrepen voor me klaarlagen.

In de loop der jaren heb ik veel gelezen van de grote boeddhistische leraren - mensen als Zijne Heiligheid de Dalai Lama, Chögyam Trungpa Rinpoche, Pema Chödrön en vele anderen. Ik zie mezelf graag als iemand die openstaat voor wijsheid, waar die dan ook te vinden is. Daarom sluit ik me ook liever niet aan bij een bepaalde groep of sekte - hoewel het af en toe niet veel had gescheeld. Ik ben op mijn hoede voor de persoonlijkheidscultus waarmee sommige leermeesters en goeroes worden omringd. Anderzijds erken ik dat een charismatische leraar voor velen een wezenlijk onderdeel vormt van hun ontwikkeling.

We kunnen allemaal streven naar een alomvattende vrede en liefde, maar in deze wereld van ons tijdelijke en onvoorspelbare bestaan ontwikkelen we helaas vaak een toestand van voortdurende angst. Ongeacht waarop we onze energie richten, kunnen we niet ontkomen aan één of andere vorm van lijden. Onze verlangens brengen geen bevrediging, zelfs niet wanneer ze worden vervuld. Het boeddhisme kan voorzien in manieren om met dit alles om te gaan. Daarbij draait het in wezen om mededogen.

Wanneer alles duister en moeilijk te hanteren wordt, kan de boeddhistische filosofie een inspiratiebron vormen door ons er gewoon op te wijzen dat we moeten ademhalen, dat we de dag rustig, moment voor moment moeten beleven en dat we zo mogelijk behoedzaam moeten zijn. Zoals Pema Chödrön het zo bondig onder woorden brengt: het boeddhisme biedt ons de mogelijkheid om te leren hoe we 'met een gerust hart met onzekerheid kunnen omgaan'.

Annie Lennox