Bradhadair

Die naam bleef even, als een zwart insect, voor mijn ogen in de lucht hangen. Bradhadair! Ofwel mijn biologische moeder, Maeve Riordan. Ik hield haar Boek der Schaduwen in handen. Zij was er op haar veertiende mee begonnen, toen ze voor het eerst deelnam aan de Heksenkring van haar moeder. Haar Wicca-naam, Bradhadair, was Gaelic, wat 'vuurmaakster' betekent. En hier zat ik dan de woorden te lezen die zij eigenhandig had opgeschreven.

"Morgan?"

Er ging een schok van schrik door me heen en ik keek op.

Daar stonden mijn vriend, Cal Blaire, en zijn moeder Selene Beltower, in de deuropening van de geheime bibliotheek, hun gestalten donker afgetekend tegen het licht uit de gang. Hun gezichten waren lege maskers, verhuld door de schaduw.

De adem stokte in mijn keel. Ik was zonder toestemming de kamer binnengegaan. Ik had niet alleen Cal en onze andere vrienden laten wachten, ik had een privé-vertrek in Selenes huis betreden. Ik had het recht niet in deze kamer te zijn en deze boeken te lezen. Dat wist ik best. Mijn gezicht werd vuurrood van schaamte.

Maar ik kon er niets aan doen. Ik verlangde er zo wanhopig naar meer te weten te komen over Wicca, over mijn biologische moeder. Ik was per slot van rekening nog niet zo lang geleden achter een paar heel vreemde dingen gekomen: ik was geadopteerd en mijn echte moeder, een machtige Heks, was vermoord, omgekomen in een brand in een schuur. Maar er waren nog zoveel onbeantwoorde vragen overgebleven. En nu had ik Maeve Riordans Boek der Schaduwen gevonden; haar eigen boek met magische Formules, gedachten en dromen. De sleutel tot haar innerlijke leven. Als de antwoorden die ik zocht ergens waren, dan toch zeker hier, in dit boek. Onbewust - ondanks het feit dat ik iets verkeerd had gedaan - klemde ik het steviger vast.

"Morgan?" herhaalde Cal. "Wat doe je hier? Ik ben je overal aan het zoeken."

"Het spijt me," zei ik snel. Terwijl ik om me heen keek, vroeg ik me af hoe ik moest uitleggen dat ik me hier bevond. "Eh..."

"De anderen zijn al naar de film," onderbrak Cal me met een harde klank in zijn stem. "Ik heb gezegd dat we hen zouden proberen in te halen, maar het is nu te laat."

Ik keek op mijn horloge. Acht uur, Het was minstens twintig minuten rijden naar de bioscoop en de film begon om kwart over acht. Ik slikte. "Het spijt me echt," zei ik, "maar ik ben gewoon..."

Selene kwam verder de kamer in. Voor het eerst zag ik gespannen rimpels op haar jeugdige gezicht dat zoveel overeenkomst had met dat van Cal, "Morgan, dit is een privé-vertrek. Hier trek ik me terug. Hier mag niemand komen, behalve ikzelf."

Nu werd ik nerveus. Haar stem klonk kalm, maar ik voelde de ingehouden woede erin. Zat ik nu serieus in de problemen? Ik stond op vanachter haar bureau en sloot het boek. "Ik...ik begrijp dat ik hier niet mag komen en dat was ook niet mijn bedoeling. Maar ik liep door de gang en ik viel plotseling tegen deze deur aan. Hij ging open, en toen ik eenmaal binnen stond, kon ik niet meer ophouden met rondkijken. Het is zo'n meesterlijke bibliotheek..." Mijn stem viel weg.

Selene en Cal staarden me aan. Ik kon hun ogen niet lezen en ook helemaal niets oppikken van wat er in hun hoofden omging, wat me nog nerveuzer maakte. Ik had niet gelogen, maar ik had ook niet de hele waarheid verteld. Ik had Geprobeerd Sky Eventide en Hunter Niall te ontlopen, de twee Engelse Heksen, die vanavond hier waren in deel te nemen aan één van Selenes Cirkels. Op één of andere onverklaarbare manier vervulden deze twee gasten van Selene mij met afschuw en toen ik hen door de gang had horen aankomen, wilde ik me voor ze verbergen - en tuimelde uiteindelijk deze geheime bibliotheek binnen. Het was per ongeluk gebeurd.

Zo is het ook, dacht ik, het was per ongeluk gebeurd. Niets om je voor te schamen. Ik was trouwens niet de enige die iets had uit te leggen. Ik had ook een paar vragen voor Selene.

Ik hoorde mezelf zeggen: "Dit is het Boek der Schaduwen van Maeve Riordan." Mijn stem klonk scherp en luid in mijn oren. "Waarom hebt u het in bezit? En waarom hebt u mij niet verteld dat u het in bezit hebt? Jullie weten allebei dat ik dingen over haar aan de weet probeer te komen. Ik bedoel...dachten jullie, dat ik iets wat van haar is geweest niet graag had willen zien?"

Cal leek verbaasd te zijn en keek zijn moeder aan.

Selene stak haar hand uit en sloot de deur achter zich, zodat we nu alle drie in de geheime kamer waren. Niemand die door de gang liep, zou de bijna onzichtbare naad van de gesloten deur opmerken. Ze trok haar mooie wenkbrauwen op en kwam naar me toe.

"Ik weet dat je meer over je moeder te weten wilt komen," zei ze. De gouden lichtkring van de lamp leek haar gezicht zachter te maken. Ze keek naar het boek. "Hoeveel heb je al gelezen?"

"Niet zoveel." Ik stond gespannen op mijn lip te bijten.

"Heb je dingen gelezen die je verrasten?"

"Niet echt." Ik hield haar in de gaten.

"Welnu, een Boek der Schaduwen is heel persoonlijk," zei Selene. "Er worden geheimen in onthuld, dingen die je niet verwacht. Ik heb gewacht met het je te vertellen, omdat ik weet wat erin staat. Ik wist niet zeker of jij al zover was dat je het kon lezen." Haar stem ging over in gefluister. "Ik weet nog steeds niet of je er al klaar voor bent, maar daarvoor is het nu te laat."

Mijn gezicht verstrakte. Ik mocht dan een privé-vertrek van haar huis zijn binnengedrongen, ik had wel het recht om dingen over mijn moeder te weten. "Maar dat is toch niet aan u om te beslissen," sprak ik tegen. "Ik bedoel, ze was mijn moeder. Haar Boek der Schaduwen behoort mij toe. Zo hoort het te gaan: je geeft het door aan je kinderen. Het is van mij."

Selene knipperde met haar ogen bij die stoere taal van mij. Ze keek weer naar Cal, maar deze keek mij aan. Opnieuw tintelden mijn vingers toen ze over de versleten leren kaft gleden.

"Dus, waarom hebt u het?" herhaalde ik.

"Het is heel toevallig in mijn bezit gekomen," zei Selene. Er gleed even een glimlach over haar gezicht. "Hoewel Heksen meestal niet in toeval geloven, uiteraard. Ik verzamel Boeken der Schaduwen, dat is mijn hobby. Zoals je ziet, verzamel ik eigenlijk alle boeken die met Hekserij te maken hebben." Ze wees met een elegant handgebaar naar de boekenplanken in de kamer. "Ik heb contact met verscheidene boekenhandelaren, voornamelijk in Europa. Zij hebben een doorlopende order om me alles door te sturen wat ze aan belangwekkende boeken hebben - alle Boeken der Schaduwen, in wat voor staat ze zich ook bevinden. Ze fascineren me. Ik neem ze overal mee naartoe en zet ze in mijn privé-studeerkamer, zoals ik hier ook heb gedaan toen we afgelopen zomer verhuisden. Ze geven me inzicht in de menselijke kant van ons werk. Het zijn dagboeken, verslagen van experimenten; het zijn de geschiedenissen van mensen. Ik heb meer dan tweehonderd Boeken der Schaduwen. Dat van Maeve Riordan is er maar één van."

Ik wachtte tot ze hier uitvoeriger op zou ingaan, maar dat deed ze niet. Het antwoord klonk vreemd voyeuristisch - vooral uit de mond van een Hogepriesteres, iemand die altijd zo in contact was met de gevoelens van de mensen. Waarom had ze niet in de gaten dat het boek van Maeve Riordan niet één van de vele Boeken der Schaduwen was? Voor mij in ieder geval niet.

Mijn aanvankelijke schuldgevoel en zenuwachtigheid maakten plaats voor boosheid. Selene had mijn moeders eigen woorden zitten lezen. Op dat moment kwam Cal naar me toe en legde zijn hand op mijn schouder. Hij wreef er zachtjes overheen, waarmee hij leek te zeggen dat hij aan mijn kant stond, dat hij het begreep. Waarom kon zijn moeder dat niet? Vond zij me nog te veel een kind om met mijn moeders geheimen om te gaan?

"Waar hebt u dit Boek der Schaduwen vandaan?" drong ik aan.

"Van een dealer in Manhattan," zei Selene. Alweer was het moeilijk haar toon te doorgronden. "Hij had het van iemand anders gekocht - iemand zonder referenties, die het misschien wel had gestolen, of het ergens in een tweedehands boekwinkel had gevonden." Ze haalde haar schouders op. "Ik heb het ongeveer tien of elf jaar geleden ongezien gekocht. Toen ik het opensloeg, drong het tot me door dat het van diezelfde jonge Heks was, over wie ik had gelezen dat ze niet ver hiervandaan in een brand was omgekomen. Het is een heel bijzonder Boek der Schaduwen, niet alleen omdat het van Maeve is."

"Ik neem het mee naar huis." Alweer stond ik versteld van mijn eigen doortastendheid.

Een tijd lang hing er een zware stilte. Mijn hart begon weer te jagen. Ik had de moeder van Cal nog nooit uitgedaagd. Eigenlijk had ik nog nooit een volwassene uitgedaagd...en zij was een machtige Heks. De ogen van Cal flitsten tussen ons heen en weer.

"Natuurlijk, kindje," zei Selene ten slotte, "het is van jou."

Stilletjes ademde ik uit. Selene liet erop volgen: "Nadat Cal me je verhaal verteld had, wist ik al dat ik het je op een dag zou geven. Als je na het lezen ervan vragen hebt, of ergens mee zit, hoop ik dat je er met me over komt praten."

Ik knikte. "Dank u wel."

Tegen Cal zei ik: "Weet je, ik wil eigenlijk het liefst gewoon naar huis."  Mijn stem trilde.

"Oké," zei Cal. "Ik breng je weg. Laten we onze jassen gaan pakken."

Selene deed een stap opzij om ons door te laten. Ze bleef in de studeerkamer achter, waarschijnlijk om rond te kijken of ik nog meer had aangeraakt of onderzocht. Ik kon het haar niet kwalijk nemen. Ik wist niet wat ik ervan moest denken. Het was niet mijn bedoeling geweest misbruik te maken van haar vertrouwen, maar de beloning viel niet te loochenen. Ik was in het bezit gekomen van het intieme verslag van het leven van mijn biologische moeder, in haar eigen handschrift. Wat voor mysteriën er ook in stonden, ik kon ze aan. Dat wist ik. Ik moest wel.

Cal kneep in mijn schouder toen we door de gang liepen en dat stelde me gerust.

Buiten zwiepte de novemberwind door mijn haren en ik veegde ze uit mijn gezicht. Cal maakte zijn auto open en ik stapte in. Ik rilde van de koude leren zitting en stak mijn handen diep in mijn zakken. Het Boek der Schaduwen zat in mijn dicht geritste binnenzak, tegen mijn borst gedrukt.