Call back the spirits! Call back the spirits! Even schrik ik terug, maar dan leg ik de gedroogde planten opnieuw in mijn hand en hoor ik het weer. Call back the spirits!

De kruiden zijn me net gegeven door mijn man, die ze op zijn beurt kreeg van een Apache Chief in Arizona, die hij interviewde voor zijn werk en vertelde over mijn werk. Hij plukte op de heilige plek van zijn tribe een paar takjes om aan me te geven. De Chief hoedt deze ceremoniële plek - die bedreigd wordt door aanleg van een kopermijn - zoals zijn voorouders de plek al duizenden jaren lang hebben gehoed. Met vuur en vastberadenheid. "We kunnen de natuurlijke wereld niet alleen beschermen - we hebben hulp nodig uit alle windrichtingen," had hij gezegd.

En nu ik dit geschenk in mijn handen had, werd me toegefluister hoe.

Met het aanharken en het optimaal willen gebruiken van onze aarde, raken niet alleen insecten, wilde dieren en planten hun habitat kwijt, ook de natuurspirits die hen en ons helpen en de ecosystemen compleet maken. Hier meer we elk stukje land willen 'benutten', hoe meer ze zich terugtrekken. De oude heilige plekken zijn bijna allemaal verdwenen, en daarmee is ook de natuurlijke kracht, heling en wijsheid uit onze wereld verdwenen.

De spirits terugroepen gaat niet alleen over het hoeden van het land, of over het houden van Ceremonies. Het is een manier van leven waarin je weer openstaat voor het samenwerken met de Natuur, met de aarde. 

Waarin je haar toestaat om ruimte in te nemen en 'levend' te kunnen zijn. Waarin je eerbied toont voor wat heilig is, en bereid bent om dat te beschermen, ten koste van je eigen comfort.

Want hoe comfortabeler het dagelijks leven wordt, hoe verder we van haar verwijderd raken. Doordat we ineens het hele jaar door aardbeien kunnen eten en de temperatuur in huis op 20 graden houden, zijn we gaan geloven dat we alles kunnen krijgen wat we maar willen, wanneer we maar willen. We zijn gaan geloven dat dat overvloed is en hebben ons leven daarop ingericht. Maar maakt alle gemakzucht ons niet vooral lui en verwend? Heeft het de standaard van het leven juist niet verlaagd? Het leven in moderne overvloed is een leven van ontevredenheid geworden, van onvervuld zijn. Van altijd maar verlangen naar iets anders en iets beters. 

Toch zie ik dat steeds meer mensen de call horen om juist de overvloed van de Natuur weer te gaan ervaren. De elementen die je haren van je hoofd blazen en je nat regenen en je warmen bij je hete thee. Iets waar je voor moet werken, waar je op moet wachten, wat moeite kost. Maanden wachten tot de aardbeien rijp zijn in je tuin. De noten rapen en kraken bij het vuur. Naar buiten gaan, hoe koud, hoe nat, hoe donker ook. En opnieuw ontdekken dat daar óók leven te vinden is. Juist daar. Call back the spirits!

We hebben het erover dat we de aarde willen redden, maar misschien is het wel de aarde die ons wil redden. Als we haar de kans geven. Als we vanuit alle windrichtingen, met vuur en vastberadenheid, opstaan voor wat heilig is.