In Zuidoost-Azië zijn veel mensen dol op doerians, grote, stekelige vruchten die heel sterk ruiken. Soms kun je zelfs spreken van een verslaving. Sommige mensen leggen de schillen na het eten van de vrucht onder hun bed zodat ze de geur blijven ruiken. Zelf vind ik de geur van een doerian onverdraaglijk.

Op een dag was ik alleen in mijn Tempel in Vietnam aan het chanten en er lag als offer aan de Boeddha een doerian op het altaar. Ik probeerde de Lotussoetra te reciteren en gebruikte ter begeleiding een houten trommel en een bel in de vorm van een grote kom, maar ik kon me niet concentreren vanwege de geur.

Uiteindelijk besloot ik om de bel op zijn kop over de doerian te zetten, zodat ik verder kon gaan met het chanten van de soetra. Toen ik klaar was, boog ik voor de Boeddha en bevrijdde ik de doerian uit zijn gevangenis.

Als je tegen me zou zeggen: "Ik houd heel veel van je en ik zou je graag een stukje van deze doerian willen aanbieden," zou ik dat verschrikkelijk vinden. Je zegt wel dat je van me houdt en je wilt dat ik gelukkig ben, maar ondertussen wil je ook dat ik die doerian eet. Dit is een voorbeeld van liefde zonder inzicht. Je intentie is goed, maar je inzicht schiet tekort.

Als je van iemand houdt, wil je dat diegene gelukkig is. Als de ander niet gelukkig is, dan zul jij dit ook niet zijn. Geluk is geen individuele kwestie. Ware liefde vereist diep begrijpen. In wezen is liefde een ander woord voor begrijpen. Zonder begrip kun je niet liefhebben. 

Zonder begrip zal je liefde de ander niets dan leed bezorgen.