Negentien jaar voordat ze besloot een eind aan haar leven te maken, zat Nora Seed in de knusse, kleine bibliotheek van de Hazaldene-school in Bedford. Ze staarde naar een schaakbord dat op een laag tafeltje stond

"Lieverd, het is heel normaal om je zorgen te maken over de toekomst," zei de bibliothecaris, mevrouw Elm, met ogen die glinsterden als zonlicht bij vorst.

Mevrouw Elm deed haar eerste zet. Een paard dat over het keurige rijtje witte pionnen sprong. "Natuurlijk ga je je zorgen maken over je examen. Maar je kunt alles worden wat je maar wilt, Nora. Denk eens aan al die spannende mogelijkheden."

"Zal best, ja."

"Je hebt nog een heel leven voor je."

"Een heel leven."

"Je kunt van alles doen, overal wonen. Ergens waar het wat minder koud en nat is."

Nora schoof een pion twee velden naar voren.

Het was moeilijk om mevrouw Elm niet te vergelijken met haar moeder, die Nora altijd behandelde als fout die rechtgezet moest worden. Toen Nora's linker babyoortje verder uitstak dan haar rechteroor had haar moeder zich bijvoorbeeld zo'n zorgen gemaakt dat ze het probleem met plakband had proberen te verhelpen en dat verhulde onder een wollen mutsje.

"Die nattigheid en kou vind ik verschrikkelijk," zei mevrouw Elm nog eens nadrukkelijk.