Annabel kreunde inwendig toen hij haar voor de zoveelste keer toelachte. Dat ze het bij elk kuiltje dat in zijn wang schoot nóg warmer kreeg stond haar helemaal niet aan. Ze was hier gekomen om te werken, niet om te flirten! Bovendien kon ze maar beter wennen aan deze hitte, want zoals het er nu uitzag zou ze daar de aankomende maand niet aan ontkomen; vooral niet als ze hele dagen met Stefano door zou brengen.

Ze moest het hoofd koel houden, want ze had totaal geen behoefte aan een vriend. Daar had ze toch helemaal geen zin in en tijd voor? Daar had ze al jaren geen zin en tijd voor gehad, en een beetje zon en een warme zomerbries gingen daar echt geen verandering in brengen. Hetzelfde gold voor de goddelijke gedaante naast haar. Nee, niemand kon het hart van Annabel van Stegen winnen.

Trots op haar eigen gedachten richtte ze haar blik op. Dat er een nieuwe scheut verlangen door haar ruggenwervel schoot toen zijn arm zacht langs de hare gleed probeerde ze te verdringen. "Romeo? Een dekhengst met de naam Romeo? Hoe cliché...

Stefano knikte. "Je zult zien dat het bij hem past wanneer je hem ontmoet."

Annabels ogen gleden af langs zijn gespierde arm, die strak gespannen stond omdat hij haar met oude zooi volgeladen koffer achter zich meetrok. Ze slikte en schraapte haar keel. "Ik geloof je op je woord."

"Zijn volledige naam is: Romeo oh Romeo, waar zijt gij, oh Romeo de vierde."

Even was het stil, tot hij in lachen uitbarstte. Wat waarschijnlijk kwam door de bedenkelijke uitdrukking die nu haar gezicht moest sieren. "Ik dol maar wat met je. Hij heet Big Daddy Montana, maar Romeo  past beter bij hem."

Annabel keek op naar de vrolijke man naast haar.