Maar hoe weet je dan dat het echt is? Dit is één van de meest voorkomende reacties die ik krijg als ik vertel over mijn werk als mysticus. Het is een logische vraag, want in een rationele wereld waarin alles onderzocht en bewezen moet worden, is het niet vanzelfsprekend dat je voor waar aanneemt wat je niet kunt zien. Eén van de eerste dingen die je een kind leert is over je eigen waarnemingen heen te stappen. Nee, er is niets om bang voor te zijn. Geef die mevrouw gewoon een knuffel. Waarnemingen die niet luid schreeuwen of geen grond in de rationele wereld hebben, dat is enkel fantasie.

Zo heb ik een periode ook mijn waarnemingen als fantasie afgedaan. Ik werd er bang van, en al snel ziek. Nog steeds word ik ziek als ik te weinig tijd doorbreng in de sferen die voorbij gaan aan de rationele wereld. Als ik te weinig bij de boom zit, te weinig met de engelen praat, te lang niet in de beek heb gelegen. Dan worden mijn nachten steeds rommeliger, mijn gedachten chaotischer en mijn hart steeds onrustiger. Want mijn hart is altijd de eerste die reageert. Ze slaat over, krimpt samen, raast voort. Ze geeft blijk van ongemak. Het is altijd weer even schrikken; de gedachte aan iets medisch heb ik lang gehad. Blijkbaar vond ik het spannend om mijn hart te gaan zien voor wat het is: meer dan een bloedpomp, meer dan een orgaan. Inmiddels is ze als een wijze reiscompagnon, een bewustzijn dat in mij en met mij leeft. Ze wijst me erop als er iets energetisch niet klopt, ze roept mij naar huis als ik te lang ben weggeweest. Ze wijst aan wat belangrijk is. Als mijn hart samenkrimpt of hard begint te kloppen, dan weet ik dat ik moet luisteren. Dit komt niet van de rationele geest. Dit is een spirituele zaak, een zoektocht naar de kracht van de geest, de spirit. En hoe weet ik dat het waar is? Ik weet niet of het waar is, ik weet enkel dat ik eraan gehoor wil geven, omdat luisteren voor mij niet meer dan een natuurlijke vaardigheid is uit de mystieke wereld. Er is niets irrationeels aan, mijn hart klopt en staat in contact met een wereld voorbij aan wat we voor waar aannemen, voorbij aan mijn begrip. Dit is normaal voor mij omdat ik lang geleden besloot dat de rationele wereld niet het enige niveau van leven is. Er zijn zoveel verbindingen en relaties die voorbij gaan aan de ratio. Diepe liefde tussen de wind en bladeren, tussen de wortels en de aarde. Tussen zachte poten en het mos. Tussen de zon en de boomtop. Tussen mijn ziel en mijn gidsen. Jij bent, we zijn allemaal, een kind van de aarde en de zon. Je behoort tot de Maan en haar fasen, je behoort tot de wind en haar verandering. Je behoort toe aan jezelf, je wijze hart en je wilde spirit.

En zo is de relatie met het hart, met mijn hart. De relatie is diep en oud en gaat verder dan mijn weten. Wat ik wel weet, en voor waar aanneem, is dat al deze relaties je de weg kunnen wijzen waar de ratio zijn bereik verliest. Waar de blik van de mensenwereld zijn grenzen bereikt, daar begint de wereld van de mystiek. Hoe meer onze binnenwereld ons roept, hoe meer navigatie we nodig hebben in dit onbekende terrein. Hoe meer je zult gaan vertrouwen dat het waar is wat je hart je laat zien. Dus kom binnen in het hart van het niet-weten. Hier zijn we thuis.