Peace of  mind. Een kalme geest. We hebben het er op de redactie veel over gehad de afgelopen weken. We checkten bij elkaar wat we er nu precies onder verstonden en vroegen ons af of we mensen kenden die innerlijke rust uitstraalden. En of er manieren waren om dat te bereiken.

Het waren interessante gesprekken. We kwamen erachter dat de mensen die wij 'inner peace' toedichtten daar zelf soms heel anders over dachten. (Ik? Je moest eens weten hoe vaak ik wakker lig!) We ontdekten dat het misschien wel één van de meest begerenswaardige dingen is in het leven.

Daar kan ik over meepraten. Lange periodes voelde ik me bepaald geen zonnetje. Zonder onwijsbare reden is die grauwsluier aan het wegtrekken, vanaf mijn veertigste. Juist omdat ik de keerzijde zo goed ken, geniet ik er des te meer van als het stil is in mijn hoofd. Dat er niet een twaalfstemmig koor  aan het repeteren is, met stemmen en tegenstemmen. Het begon met momenten en ongemerkt zijn dat dagen en zelfs hele periodes geworden. En het leuke is: mijn leven is niet rustiger geworden. Zelfs niet zorgelozer. Er zouden nog genoeg redenen kunnen zijn om te tobben. Dagelijkse gedoetjes, kleine aanvaringen, nare berichten in het nieuws. Dat soort dingen, die ik ooit met grof geweld uit mijn hoofd moest zetten. Maar ik hoef het niet meer te parkeren. Het parkeert zichzelf. Of het lost op. Ik weet het niet. Maar een zegen vind ik het wel.