Zweet gutst over SunnyDay's graatmagere rug. Het harde, synthetische overhemd lijkt zijn spieren expres aan elkaar te willen kleven en het begint hem te irriteren dat hij niet opschiet. Dit deel van het proces haat hij het meest van alles, maar zorgvuldigheid is een noodzakelijk kwaad. Hij is een creatieve denker en heeft een hekel aan structuur. Wat hij nu doet, druist in tegen alles wat hem doet ademhalen. Toch komt hij hier niet onderuit. Hij moet zich aan de afspraak houden en dat zorgt ervoor dat hij het karwei netjes af zal maken.

Anders was ik allang gillend weggelopen van deze verdoemde plek!

Wat wil hij dit graag achter de rug hebben! De in zijn nek kriebelende onrust maakt hem ongeduldig en ondanks zijn voornemen om zo min mogelijk geluid te maken, begint hij ineens te schreeuwen. Met gebalde vuisten en wijd opengesperde mond geeft SunnyDay zijn frustraties een uitlaatklep.

"VERDOMDE POT! BUIG JE KNIEËN, WANT ANDERS PAS JE NIET."

De  duisternis begint te vallen en het zal nog lastig gaan worden om de huurauto terug te vinden. Dit besef maakt hem uiteindelijk echt kwaad en hij pakt de schep, heft hem met beide handen boven zijn hoofd en begint ermee op het gezicht van de vrouw te slaan.

Nattig kletsende geluiden dansen in het schemer als macabere schaduwen om hem heen, lijken er enkele meters mee af te bakenen. Daar waar je je beter niet kunt wagen als levend wezen. Niet nu, in ieder geval. Deze plek in het natuurgebied heeft een duistere lading gekregen. Hier is de aarde zwarter dan zwart en wil het zonlicht er niet, wellicht nooit meer doordringen.

Enkele krekels die net begonnen waren aan hun eentonige schemerlied verstommen, maar het valt SunnyDay niet op. Hij heeft zich volledig teruggetrokken in zijn eigen belevingswereld en die is op dit moment niet fijn. Driftig slaat hij door totdat hij uiteindelijk zijn armen niet meer omhoog krijgt.