Als vroeger in Vietnam de knoppen van de cactus op springen stonden, dan organiseerde je een feest om deze gebeurtenis te vieren. Je probeerde te voorzien wanneer de bloesem op zijn mooist zou zijn en nam de tijd om handgeschreven uitnodigingen aan vrienden te versturen. Je bereidde alles goed voor, zodat je er zeker van was dat je vrienden samen met jou van heerlijke thee konden genieten. Je zorgde voor een extra traktatie bij de thee, misschien zelfs wel een koekje gemaakt van tarwekiemen.

In Vietnam maaiden we de beste tarwe als die nog jong was en we zetten de korrels in warm water zodat ze zouden ontkiemen. Waren ze eenmaal ontkiemd, dan kookten en stoomden we ze tot er een soort pasta overbleef. We deden er geen suiker bij, want het was van zichzelf een beetje zoet door de fermentatie. We lieten de pap verder indikken. Dan gingen we naar de rivier en zochten kleine kiezelsteentjes. Die wasten we heel zorgvuldig en droogden ze vervolgens in de zon, We bedekten de kiezels met de tarwekiemenpasta en lieten het opnieuw drogen, Op alle kiezelsteentjes zat dus nu een laagje van de tarwekiemenpasta. Dat aten onze voorouders bij de thee. De bereiding van zo'n 'koekje' vroeg veel liefde en energie. Ik noem het een koekje, maar dat was het natuurlijk niet, want als je erin beet zoals je in een koekje bijt, dan was je je tanden kwijt.

Op zo'n speciale dag maakte je je huis helemaal goed schoon. De cactus stond in bloei, er waren kiezelkoekjes en er was thee. Soms werd het ineens kouder, waardoor de cactusbloesem niet voldoende tijd had om tot volle bloei te komen voor de geplande dag. In zo'n geval ging men vlak naast de plant zitten trommelen om de bloei te stimuleren. Zo ging het vroeger. Het klinkt misschien kinderachtig, maar het was heel poëtisch en mooi. 

Als iedereen er was, was er een groot welkom in de tuin. Er heerste een feestelijke atmosfeer: je vrienden kwamen immers naar je huis, dat was een grootse gebeurtenis. Alle kinderen en kleinkinderen waren er en kregen zo iets mee van deze gewijde viering en de vrolijke, ontspannen sfeer van vrijheid en vriendschap. Mensen hoefden hun kinderen niet te leren om te stoppen waar ze mee bezig waren en mee te doen met de viering, ze deden op heel natuurlijke wijze uit zichzelf mee.

Misschien heb je zelf niet zo'n uitgebreid ritueel om samen met je vrienden de bloei van planten te vieren, en waarschijnlijk heb je ook geen tarwekiemenpasta-kiezelsteenkoekjes in huis. Maar als je wel de tijd neemt om een speciaal moment te creëren om in vreugde, schoonheid en eenvoud samen thee te drinken of samen te eten, kun je zo je kinderen kennis laten maken met een spirituele manier van leven.