Blijf kalm in hun chaos. Jax Diallo herhaalde de mantra in gedachten. Het waren de woorden die hij zichzelf altijd in herinnering bracht wanneer hij naar een locatie werd gestuurd waar een dramatisch incident had plaatsgevonden. Als slachtoffer specialist van de FBI moest je niet bang uitgevallen zijn. 

Toen de FBI-wagen waarin hij zat met een schok tot stilstand kwam, sloot hij even zijn ogen om zich te concentreren. Hij probeerde zich voor te bereiden op de nasleep van een bomaanslag.

"Laten we gaan!" zei één van de FBI-agenten, terwijl hij met zijn partner de SUV uit sprong, onmiddellijk gevolgd door twee forensische rechercheurs.

Nu de deuren van de wagen openstonden, drong de bitterkoude Alaskaanse wind naar binnen. Net als de onnatuurlijke rust in de natuur, alsof alle dieren ervandoor waren gegaan. De stilte werd benadrukt door het staccatogeluid van gesnik, van slachtoffers of familieleden die zich nog bevonden op de plaats delict, de pd. Of misschien van een hulpverlener of ordehandhaver die nog nooit eerder zoiets had gezien.

In de verte bleef een telefoon afgaan, gevolgd door stilte waarna hij opnieuw afging. Een vriend of familielid op zoek naar een dierbare, vurig hopend dat er zou worden opgenomen terwijl dat niet ging gebeuren.

"Ben je klaar, Patches?" vroeg Jax zacht.

Zijn labrador retriever staarde hem rustig aan. De zachte bruine ogen die slachtoffers altijd geruststelden, misten ook op Jax hun uitwerking niet. In snel tempo was ze veranderd van een angstige, in de steek gelaten puppy tot één van de FBI's beste therapiehonden.